spor salonundan çıkarkenki özgüven patlaması

her, vücut çalışan gencin yaşadığı duygudur. 10 kişi gelse indiririm ulan! diye hissetmek riskli olabilir.

"Hepinizin amına koyarım lan" klişesini hayata geçiren andır.

Hafif yağmurlu, rüzgarlı bir hava da var. insan başka ne ister ki?

özgüven mi?. eğer şahıs gerçekten sağlam bir antrenman yaptıysa şayet, kolunu bile kıpırdatayamayacak hale gelir. önüne 15 yaşında velet gelse özür dilerim abi der köşeye çekilir.

her kelimesinden sonra virgül koymanın mantığını anlayamadığım özgüvendir.

2 gün önce salonda yaklaşık 1,5 saat çalıştım. kol, göğüs, omuz ve sırt antremanımı bitirdim ve kendime bakarken cidden çok hoşuma gitti vücudumdaki gelişim.
biraz dinlenmek için oturdum ve o sırada bir abimiz girdi içeri 50 yaşlarında.
arkadaşlar adam yunan tanrılarının heykellerinde kullanılan model yüksek ihtimalle, böyle bir vücut olamaz.
"arkadaşlar kolay gelsin" dedikten sonra bench presse girdi ve gözümüzün önünde 130 kiloyu 10 tekrardan 4 set çalıştı.
sonraki kısımlarına değinmek istemiyorum.
ortalamanın çok üstünde fit birisi olarak salondan kuru kayısı gibi çıkmama sebep oldu bu abi.
o patlama dediğimiz şey de içimizde patladı tabi salon olarak.

(bkz: spor salonundaki aynalar)

Genelde dingillerin hissettiği patlama. Evet.