bugün

Sinirliyken söylediklerimiz gerçek hislerimiz mi yoksa öylesine aklimiza gelen saçmalıkları mi söylüyoruz. Benim fikrim gerçek hislerimizi söylediğimiz yönünde, bu konuda yazarlarin fikrini almak istiyorum.
Az önce youtube'de pisagor aforizmaları dinliyordum iyi denk geldi bu başlık.

"Öfke aptallıkla başlar ve pişmanlıkla sonuçlanır."

Bunun gibi birkaç söz söylüyor. Sinir anında söylediklerimizin doğru olup olmamasından önemlisi, öfkenin karşımızdakinden çok bize zarar vermesi, yani keskin sirkenin küpüne zarar olması.
ne ölüme ne de ölüne !..
neler neler tahmin bile edemezsiniz. gözüm dönünce kimseleri tanımam.
genellikle küfür içeriklidir.
gerçek duygulardan daha abartılıdır.
Karşı tarafın daha evvelde "zaaf" olarak bize gösterdikleri zayıf yönlerine vurgu yaparak can yakmaya çalışma esnasında düşünülen sözlerdir.

Bu sebepten ki; zaaflarinizi nefes alan her canlıya sergilemeyiniz! yoksa bunları kesip, ileride caninizi yakacak hedefe kopyalayabilirler.

Bunun da kralını yaşadık.
ben susuyorum susmak en büyük erdemdir saygılar.
(bkz: şimdi sinirden kendimi sikicem)
tamamen duyguların egemen olduğu anlardır.
Fikirlerini yazan yazarlara teşekkür ediyorum. Ikilemde kaldigim bir konu bu , henüz cevabini tam bulamadım. Yine de aklimda birşeyler oluştu. Ups bobsun dedigi gibi zaaflarimi karşı tarafa gösterdim oradan vuruldum sanirim. Insanlara karsi kendimize nasil bir kalkan oluşturup yaşayacağız, bunu denemeliyim.
ne söylediğinden ziyade her zaman ileride tekrar yakın olunabileceği ihtimali göz önünde bulundurulmalı. yarınlar yokmuş gibi sözler söyleyip yine aynı masaya oturmaktansa susmak en büyük erdem olabilir.
Çok kırıcı olabiliyor benimkiler..

genelde sakin ve sabırlı biriyim fakat sinirlendiğimde can yakmak üzerine kurulu bir yapım var.