namaza başlamak

ey kul, etme dünya nazı, kıl namazını,
sonra kılarız diyenin, dün kıldık namazını.

Başlama sebebidir.

depresyonun ilacıdır namaza başlamak. asla pişman etmez insanı hele bir adım attıktan sonra seccadeye. güzelce abdest alınır ve allahüekber diyerek niyaz edilir. her müslümanın üzerine farz bir ibadettir.

çok yapmak isteyip yapamadığımdır.
spora, kafeye, sinemaya gitmeye vakit, enerji bulan ben bu kutsal ibadete vakit, enerji bulamıyorum.
evet benim hayvanlığım. umarım bir gün -çok geç olmadan- başlayacak disiplini bulurum kendimde.

allah boşa geçirdiğimiz günleri affetsin.

allah'ın namaz konusunda sebat etme gücü vermesini dilediğim ve başlayan her kardeşim için sevindiğim durumdur. allah herkese nasip etsin.

edit: bu yazıyı dahi eksileyenler, anladınız siz onu.

Günde 5 vakit namaz kılmaya başlamaktır.

(bkz: Bismillahirrahmanirrahim)

Niyet ettim Allah rızası için 2 rekat şükür namazı kılmaya;

0
|/
|
|_

0
|
|
|_

_0
|/
|_

_¯¯/0_

0
|__

ilk başlarda büyük manevi haz verilir. daha sonra bu haz belki kesilebilir. ama namaza sadakatle sarılmak gerek ve devamlılığı elden bırakmamak gerekir.

deniz soğuktur ama girince alışıyorsun. namaz da zor değildir, kılınca alışıyorsun...

namaza başlamak, bir kul için Allah a verilen en büyük hediyedir. su gibi, yemek gibi, giysi, temizlik...vs bütün ihtiyaçlar gibi namazda insan için önemli bir ihtiyaçtır. Aynı zamanda kulun Allah a olan borcudur. kimse kimseye borçlu kalmak istemez, dolayısıyla namaz da şarttır. Farzdır...

sigarayı bırakmak gibidir. zordur. ama başladığında da bırakmak sigaraya başlamak kadar kolaydır. yani sigara ve namaza başlamak arasında ters orantı vardır. bunu bir de grafikle açıklamak gerekirse. yok artık. neyse...

allahın bu kadar nimetlerinden yararlanıp allaha şükür etmesi için yapılması gereken ilk adımdır.

''huzursuzum.'', ''kaygılıyım.'', ''içimde bir sıkıntı var.'', ''ne yaparsam yapayım mutlu olamıyorum.'', ''artık hiç gülemiyorum.'', ''kimse beni tanıyamıyor artık.'', ''boşluktayım.'', ''evden çıkmak istemiyorum.'', ''içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor.'', ''ölü gibiyim.''lerin kökünü kurutur.

allah herkese nasip etsindir.

öncelikle söylemeliyim ki, her iş tabi ki içten gelerek yapılmalı ve kısacası insanın canı istemelidir. aslına bakılırsa gidip abdest almak, rrekatlarca namaz kılmak ve en önemlisi bunlara zaman ayırmak kimsenin işine gelmez ve sıkıcı olabilir. ancak, burada bir eşik söz konusu. inat edip direnip o basit eşiği aştıktan sonra inanılmaz bir huzur kaynağına dönüşüyor.

sinirle, stresle boğuşurken bir anda resetlenmenin, mutlak 0 gerginliğe inmenin tek yolu olarak görüyorum ben namazı. muhteşem bir ormanın ortasında mis gibi havayı ciğerlerinizin en uç noktasına kadar çekip rahatladığınızı düşünün. işte 5 dakika önce kızgınken, sonrasında içinize şelaleler döküldüğünü göreceksiniz.

farz ve sevaplık boyutundan bahsetmiyorum bile.

allah istemeyenlere bile nasip etsin, ne diyim.

ölümü sıklıkla aklina getiren muslumanin "artik bir yerden baslamak gerektigini" dusunmesi ile baslattigi ibadet. turklerde erkekler emekli olduktan sonra veya 50 yasina geldiginde , bayanlar ise evlatlarini everdikten sonra namaza baslarlar genellikle. kesinlikle istisnalar vardir , takdir ederiz. namaza baslamak kolaydir ama bu kez de kilinmamis namazlarin kilinmasi gereken kaza namazlari dusundurur kara kara.

çok huzurlu günler bulmanıza sebep olan hayırlı iştir.

böyle sanki bir parçanız eksikmiş de tam bulup yerine oturtmuşsunuz gibi.

inançlı bi insan olarak anlatıyorum tabi bunları ben inanmayan insanlara saçma geleceğinin de farkındayım. eskiden başıma bir şey gelirse diye korkardım çünkü bile bile yapmamak en kötüsü biliyorum. kendime çok kızardım. ama işte o zaman da şartlar pek uyumlu değildi becerememiştim bir düzene oturtmayı. ama böyle hep bi huzursuzluğum vardı. 4-4lük bir müslüman değilim farkındayım ama namaz konusunda sanırım ilk sorgulanacağı için çok korkuyordum.

sonra bir ramazan başlayıp allahın izniyle bir daha bırakmadım. içimdeki tüm korkular gitti. rahatım, kafam rahat, gönlüm rahat. hayatımdan aldığı zamana bakıyorum da kılmadığım zamanları nasıl açıklayacağım hiçbir fikrim yok. allah dileyen herkese ibadet aşkı versin. bir de affetsin.

inananlar adına bir an önce yapılması gerekendir. he ben yapıyor muyum? hayır. ama ciddi ciddi düşünüyorum. daha önceden de öyle gelişi güzel, anlık düşünüyordum da, artık yavaştan başlasam iyi olur diyorum. mutsuzluk, can sıkıntısı falan. en azından dünyaya geliş amacımıza uygun hareket edelim. zaten bugüne kadar kılmadıklarımı kılmaya kalksam bi kafadan 15-20 sene vakit geçiririm yani. hadi hayırlısı.