insanın yalnızlığını sevmesi

insanın başına gelebilecek en acı şeydir.

Zira yalnızlık, hayatın bütün renklerine çamaşır suyu döküp bozar. Bütün hayalleri sadeleştirip bire indirir. Ve böylece hayatınızın carpanlarını kaybedersiniz.

En iyisi gidip bu katili katletmektir. Hayatı birileriyle paylaşmaktır.

Kımseyle mutlu olamayan, tam mutlu olmak uzereyken karsısına bır sorun cıkan ınsanların yalnızken daha mutlu ve rahat olduklarını dusunmelerınden dolayı ortaya cıkan, her halukarda bombos olan ınsan hayatını yalnızken de dolu dolu yasayabılecegıne ınananların dustugu durumdur. Sıkıcı oldugu zamanlar olur fakat her zaman guvenlıdır.

kendini avutmasıdır.

insanın yalnızlığı sevmesi, sevdiği insanların yarı yolda bırakması, kazık atması vs. gibi etkenlerle doğru orantılıdır. Baktı ki olmuyor hiç kimseye karşı bir şey duyamıyor veya duymaktan korkuyor ise yalnız kalmayı tercih eder ve bu süreçte yalnızlığı sever.

(bkz: insanın kendini sevmesi)

hikayedir.
bazen sessizlik ister, kafa dinlemek ister ama fazlasını sanmıyorum ki yaşamak istesin insan.

Yalnizligi sevmek insana ozgurluk verir,farkindalik katar,kendini insanlari tanima firsati sunar,birey oldugunu ve bazi seyleri desteksiz basarabilmen gerektigini gosterir,sinirlarini kesfettirir ya da tum bu yalanlara inanma cesareti veririr kim bilir.

yaş ilerledikçe istenmeyecek olan durumdur. bakmayın yaş ilerledikçe demeye 25inden sonra ortaya çıkıyor zaten olsun 30. yalnızlığı genelde biraz burukluk biraz hayal kırıklığı yaşanmış 18-25 yaş arası üniversite döneminde çekici gelebilir arkadaşlara. sonrası sıkıntılı olur. tabi istisnalara sözümüz yok her zamanki gibi.