inanmayabilirsin ama saygı göster

düşüncene katılmayabilirim, ama onu özgürce savunabilmen için canımı ortaya koyarım. (bkz: voltaire)

-niye namaz kılayım ki, tanrı şekilci bir varlık mı?
-nasıl konuşuyorsun sen ya? inanmıyorsan bari saygı göster.
-nasıl ya, ne alaka?
-bak şimdi. inanmıyorsun ya sen, bari en azından düşünceni dile getirme, konuşma sen. böylece saygı göstermiş olursun.
-olur mu lan öyle. öliyim ben o zaman.
-o daha iyi olur aslında.

içi boş bir temenni sözü. doldurmaya kimse uğraşmaz niyeti de yoktur zaten, olsa böyle samimiyetsiz bir cümle kurmaz. çünkü inanmayan bir kişiden, o inanmadığı şeye, illa tanrı olması gerekmiyor, saygı göstermesini beklemek ahmaklıktan başka birşey değil midir? kaldı ki saygı zorla insanın edinmesi gereken bir davranış biçimi değildir, isteyen saygı gösterir isteyen göstermez. ben bu tür pembe, toz pembe insancık söz öbeklerinde gizliden gizliye bir zorlayıcılık hissi kapmışımdır. göstermezsem ne olacak, vuracak mısın, öldürecek misin?

çoğu zaman dansöz kadar kıvrak bünyelerin çıkış noktası olmayı başarabilmiş cümle.
herşeyin çabuk tüketildiği güzel ülkemde, pek inandırıcı bir kullanımı yok.. maalesef..