hiçbir şey bilmemek

çok konuşmaya sebep olan durum.

Bildiklerimiz aslında yanlış bildiklerimizden ibaret diyerek onayladığım durumdur.

kişi gerçekten hiçbir şey bilmiyorsa çok konuşur ama cümle olarak kullanıyorsa bu bir kaçış ifadesidir.

aslında herşeyi çok açık bilen kişidir safa yatar.

Felsefi olarak değil de sosyal olarak kendimde olduğunu düşündüğümdür. Millet çeşit çeşit giyim markası biliyor, yemek çeşitleri biliyor, kahvenin nasıl içilmesiyle ilgili bir sürü fikirleri var, viski üzerine bir sürü şey konuşuyorlar, oyunlar, filmler, filmlerdeki karakterler, diziler falan... Bu insanlara baktığım zaman kendimi dünya nimetlerinden elini ayağını çekmiş, dünyaya bu kadar bağlanmamalıyız amk diyen bir insanmışım gibi görüyorum. Halbuki öyle de değil. Sınıf farkı gibi bir şey sanırım. Çevrem de benim gibi bu saydıklarımı bilmez. Ama benim içinde bulunmak isteyeceğim, daha çok vakit geçirmek isteyeceğim insanlar az önce saydıklarımı bilenler. Fakat o bildiklerini bilmek de istemem. insanlar o şekilde gelişmiş. Ben o şekilde gelişmemişim. Kahve benim için üçü bir aradadır. Sadece düşünsel olarak daha yakın hissediyorum bu insanlara. Mizahları daha iyidir, muhakeme yetenekleri biraz daha fazladır, daha iyi konuşurlar, türkçeleri daha iyidir falan... ortak ilgi alanlarımız da fazladır... Ama yine de çok farklı dünyalara aitiz. Toplumdaki yerimi bulamıyorum.

Sadece Kendi işine yarayacak olanları bil kâfi, Fazlası fuzûli. Her şeyi bilmek, her şeyi öğrenmek, her şeyi bellemek zorunda falan değilsin zaten. Kafanı fazla yorma. Hayat çok basit bilgiler üzerinde idame edilen bir zımbırtı; her gün birbirinin neredeyse aynısı (Rutin) . Bir gün içinde yaşadıklarını bir kağıda yaz; ertesi gün de aynı şeyleri yapacaksın. Uyuma, uyanma, kahvaltı işe gidiş, işten dönüş. Bitmeyen bir tekrar.

"Allah dünyayı yarattı, vatanı Atatürk kurtardı... ".

Sadece Bu ikisini bil gerisi fasa fiso hesabı. Kafanı fazla kurcalama yani, kapiş?!.. heheh!..

Bu dünya böyle. Umduğunu değil bulduğunu yiyeceksin. Mesela şimdi bende londra sokaklarında dolaşıp gelecek haftaki berlin seyahatimi düşünmek isterdim. Ama gerçekte bana kalan kağıt kalem vesaire.

Tüm mutluluğum bildiklerim.
Tüm bildiklerim benim bilmemi istedikleri.
O halde onların istediği kadar mutluyum.