bugün

Nietzsche’nin dediği gibi: “kim mutlu edebilir seni, sen hazır değilsen? kim yıkar, yıpratır sen izin vermezsen? kim sever seni, sen kendini sevmezsen?”

Yıllar geçtikçe izin vermiyoruz kimselere, ne sevmesine, ne üzmesine. Böyle böyle büyüdüğünü sanıyor insan. Aldanıyor.
bir diğer deyişle hissizleşmektir.
yok olmaktır. mutlulukları anlamlı yapan şey hüzündür. hüzünde güzel değil midir bazen?
çok üzülmekten dolayı folloşluk halidir. kırılan az, kaşarlanın.