her şey bombokken anneye sığınmak istemek

An itibariyle içten geçen duygu yoğunluğu.
istiyorsun ki yaninda olsun.
ona herseyi anlatabilesin.
" takma kafana, gecer oglum" desin.
sen uzak bir yere gittiğinde " vardin mı oğlum" desin. yaşamdayken seni belki de rahatsız eden o kontrol edilme duygusunu özlüyorsun. keşke yaşasaydı da yine beni kontrol etseydi diyorsun.
böyle tarifsiz bir duygu.
sanki şu anda yaninda olsa seni dünyanın tüm kötülüklerinden koruyabilecekmiş gibi.
her şey bombok giderken ona sığınma ihtiyacı.
varlığının sebebi.
ama yokluğu dayanılmaz.

Ne yaparsam yapayım beni bir tek o terk etmez hissi...

gayet normaldir. bunu yaşamayan kadın veya erkek yoktur.
geçer.
bi kaç kere sığındıktan sonra uzaklaşmak lazım. en iyi yolu da hakkaten uyumlu birini bulup evlenmektir.

Fırtınalı, dalgalı bir denizde, sığınacak bir liman neyse, anne de odur.
Sorgulamadan, yargılamadan, şartsız şurtsuz sadece sarıp sarmalamak için heder eder kendini, yüzünüzde bir tebessüm, yüreğinizde bir rahatlama görmek için.
Gözlerinizin taaa içine, sevgisini, merhametini, şefkatini öyle ustalıkla gönderir ki, iyileşiverirsiniz.
Sorunlar küçülüverir, algınız değişiverir, modunuz yükseliverir.

Anneler ölümsüz olsa keşke...
Babalar da...
Eşşeeek kadar olsanız da, onlara olan ihtiyacınız gram eksilmiyor...