hayatın anlamsızlaştığı an

ayak serçe parmağını sehbanın köşesine çarptığın andır.

sevgilinin öldüğünü duyduğun an.

sevgilinin gittiği an. merak etmeyin yenisi çabuk geliyor kısa sürer yani.

herkesin sevgili adına düşündüğü fakat daha gerçekçi olmak gerekirse;
anne veya baba ikilisinden birini toprak altına koyduğunuz an.*

Çok sevdiğiniz bir insanı kaybetmek...

hayatın manasını yitirdiği anı anımsa.

sözlükler çaresizdir, masallar kifayetsiz.
çıkmazlar, muazzam labirent.

tarlabaşındayım firari.
tam polis karakolunun karşısı,

evin merdiven boşluğu
hakiki boşluk. bütün sesler dinlemede.

hele geceleri kadın sesleri
feryat figan, yapma ulan.

ben sözde vatan kurtaran
burnumun dibi aman aman.

işte bir gün dayanamadım yeter,
fırladım dışarı, karşımda polis karakolu.

içeri girdim ağladım katıla,
hayat buydu aslında, anlamsız ve yitirilmiş anlar.

hedeflerine ulaşamayacağını bildiğin andır

(bkz: varsa tabi)

banyo / tuvalet e girildiğinde terliklerin ıslak olduğunu fark etmemek.

güneşli bir pazar gününde herkesin fellik fellik gezerken, senin camdan; bahçedeki erik ağaçlarını izlemendir. o erikler bile hafif esen rüzgarla dallarında mutluyken, neden ben?