hayatı ciddiye alamamak

zihni düşünce trafiğinden yorulmuş her insanın zaman zaman da olsa ihtiyacı. kenara geçip, hiçbir şey yapmadan, kimseyle iletişim kurmadan sadece insanları izlemekle yetinmek ne kadar da güzel olurdu.

böyle hayatın ilahını seveyim.

değişik bir durum. herkese nasip olmaz.
neden öyle hissettiğimi çarşaf çarşaf yazarım da yazacak kadar da ciddiye alamıyorum.

Depresyon belirtisidir.

umudun bittiği yerde olmaktır, birnevi.

hayat güzeldir. yaşamak güzeldir.

beklentinizi çok yüksek tutmayın.

Fyodor Mihaylovic Dostoyevski misali bir ağacın varlığından mutlu olun.

hayat o zaman güzel olur.

gece derin bir uykudasınız ve bir an gözlerinizi açıp etrafa bakınırsınız ve sonra arkanızı döner ve tekrardan uykuya dalarsınız. hayatta buna benziyor işte; derin bir uykudaydık ve şuan uyanığız, etrafa bakıyoruz. fakat çok geçmeden tekrar uyuyacağız. o farkındalık anı beyhudedir, hayata bir beyhudedir. fakat bu beyhudelik bizim bir eylemi yapıp yapmayacağımız konusunda etken olmamalı, olamaz çünkü bu eylemler bile bu beyhudeliği içinde barındırmaz mı? bu durumda hayat nasıl ciddiye alınabilir ki?

30'lu yaşlara kadar bu mantıkta yaşadıysanız, 30'undan sonra artık yavaş yavaş ciddiye almanız gerektiğini farkedersiniz. önce bir karamsarlık, sonra bir rahatlama gelir ve tekrar ciddiye almadan devam ederseniz. çoluğunuz çocuğunuz yoksa tabii.

Her türlü olaya amaaan koy gotune gitsin tepkisini veren insan türüdür.

bu yeteneğe sahip olmadığınızı gösterir isteseniz de hayatı ciddiye alamazsınız.