hayatta çaresiz kalınan anlar

yitirdiğinizi anladığınız andır... mideye inen yumruğun, boğazda düğümlenip gözyaşlarına dönüşmesine kadar geçen süre gibi kısacık ama sonsuz bir andır...

Bu saatte ders çalışmak djkdk
ilk defa bu kadar çaresiz hissediyorum kendimi kdkdk.

Game of thrones izlerken babanın da yanına gelip izlemeye koyulması ve serseinin ceymiye sakso çekmesi.

Sabahın erken saatlerinde ablanın beyin ameliyatına girmesi bu ameliyat sonrası ya felçli olarak ya ölü ya da sağ olarak çıkacağını bilmen doktorun üç saat içinde ameliyatın biteceğini söylemesi ama aradan 7 saat geçmesine rağmen çıkmaması kendimi hastane bahçesine atmam sağa sola amaçsızca bakmam o an dizlerimi hissetmemem yere çöküp ağlama krizi geçirmem o andaki çaresizlik anlatılamaz bi boşluk daha yedi sekiz yıl once diger kardeşini beyin tümöründen kaybetmişsindir ya aynısı olursa nasıl katlanırsın şükür çıkar sapasağlam 5 yıl kadar oldu bana ne söylerse söylesin ne kadar bağırsada çagırsada tek kelime cvp vermem beni o kadar kırmasına rağmen haklısın der susarım çünkü o günkü dizlerimdeki giden fermanı unutamam yere çöküşümü iyi ki varsın sakın gitme ...

bir ihtiyacınızın * bulunduğu ve karşılayamadığınız her an çaresizsinizdir.

Dünya yuvarlak, insan bir köşeye çekilemiyor.

yatağa atılan karının yanında ereksiyon olamamaktır. evet...

Anıların geride kalmasıdır. Müslüm gürsesin dediği gibi 'tutamıyorum zamanı'.

Bir şeyler yapsan da bazı şeylerin değişmeyeceğini bilmek.

allah kimseyi çaresiz bırakmasın.

Unuttuğunu zannettiğin bir anda haber kaynağına düşen fotoğrafının sana derin bir hüzün olarak geri dönmesi. Fotoğrafa bakınca güzelliğinin yarattığı o şaşkınlık ve onun bir o kadar uzak olması. Çok uzak olması. Çok imkansız ve çok sevgisiz olması. Üstelik fotoğrafta öyle güzel gülümsemiş olması ki.. Yanında olamamak. Seni hiç ama hiç sevmemesi, farketmemesi..

Deprem anında olabilir.

O an sessizce ve korkuyla etraftaki nesnelerin sallanışını izlemek..

anne babanın vefatı. benimkiler hayatta şükürler olsun ancak epey arkadaşım oldu anne ve babasını kaybeden hayatı onların gözünden görmeye çok ihtiyacımız var ölüm evet kaçınılmaz son ancak hırslarımızdan öfkelerimizden hiç hatırlamıyoruz evet belki buda bir kaçış biçimidir ancak çaresiz kaldığınızda yalnız olmadığınızı yinede bilin.

Nazlanacak kimsenin olmaması...
Kimseye anlatamadıklarını yüreğine hapsetmek ve bunun ağırlığının yüzüne yansıması...
Acıların gözlerinden aktığı ama soranlara "iyiyim" dendiği andır.

Anne baba evlat ve tabiki evcil hayvanını yitirmek kaybetmektir. Allah kimseye vermesin. Bu insanlar bir başka yaralı olur. Biri onları terk etse daha hassas daha güvensiz olurlar. Iyi olanlarına hep farklı yaklaşırım. Hiç kırıp üzmek istemem.