gündoğumuna mektuplar

hep sevgilerle başlayıp da bir yolunu bulup ve muhtemelen nasıl olduğunu dahi anlamadan arzederek bitirdiklerimizdir.

sevgili gündoğumu,

bugün daha yaşanmamış olan o kadar çok şey var ki. bilmem anlatabildim mi? kafein kokulu bir nikotin dumanı, sana verebileceğim yegâne hediyedir. kırılmış hayaller, tüketilmiş sevgiler ve anason kokulu şarkılardan da bir demet yaptırdım, sana özeldir.

günlerim sıkıcı ve seni özleyerek geçiyor. geceler daha sakin hakeza ve uykusuz gözlerimi de getirdim sana, al onları nazarlık yaparsın istersen. tehlikeli bakıyorlarmış rivayet olunur ki, nazar olsan sen bile sakınırsın hani.

sana, gereğinden fazla anlamlar yüklemiş olmaktan hep çekinirim. nihayetine ermiş hiç bir beklentim yoktur çünkü benim. beklerim, sıkılırım sonra kolayca. vazgeçmeyi, beklemekten daha kolay sanmam da hep bundandır belki. ama beklediğim, gözlediğim hep senin yolun ve gökleri utandırışını takiben geleceğinden o kadar, o kadar eminim ki kızıllıklarına olan hayranlığım da bundandır belki senin. bazen "gelecek" diyorum adına ve bazen de alt tarafı "geçmiş" oluyorsun sonra hep bir ağızdan "geçmiş oluyor" zaten hepsi hepsi.

işte sevgili gündoğumu böyle böyle ağızlarımıza sıçtığını bilgilerine arz eder,

gereğini yapmanı rica ederim.