bugün

evimi seviyorum... çıkmıyorum gezmeye, eğlenmeye; alıştım çaya, kahveye... bakkala gitmek için bile çıkmıyorum evimden, ne bileyim bir arkadaşı bile iç kapıya kadar uğurluyorum sadece. neyime kalabalık, neyime insanlar; beni anlasa anlasa sadece kendim anlar... aslında baya sosyaldim bir zamanlar; sonra yalanlar, dolanlar... ve işte şimdi yalnızım, yanımdakiler sadece duvarlar... gitti dost bildiklerim, öğretmenlerim, minnacık ellerim... büyüdüm artık; neler gördüm, ne diyarlar gezdim, neler yaşadım da hala minnacık sanırım iyiliklerim... çok olsaydı yalnız olur muydum şu anda, evimden başka içine girecek bir yerim olmaz mıydı dünyamda? kısacası evimi seviyorum en çok, aşığım evime; çünkü ayrılacağız onunla da yakında, nedenini sorma öyle gördüm rüyamda...
sanki başında "koçtaşa gidiyorum çünkü" olması gereken cümle.
(bkz: home sweet home)
'evde bekleyen dahi olmasa, sıcak bir yemek pişirecek kimse olmasa, oturup dertleşecek kimse olmasa; yine de evimi seviyorum...' dedirtir.