bugün

bazen anlatmaya çalışmak ama anlatamamaktır.
bak oglum bu abi öbür dünyaya attaaaa yapmış, attaaa yapmış.
çocuklar 5 - 6 yaşına kadar pek fazla devamını aramazlar, o dönemler çoğu şeyi sorgusuz kabul ederler, ilerleyen yaşlarda sorgulamaya başlarlar.

ölümü kabul etmek çocuklar için daha basittir, ölmek bile yaş ilerledikçe insana zor gelmeye başlar, ölüm gençleri yaşlılar kadar korkutamaz.
-babaannem nerede göremiyorum uzun süredir.
-gitti.
-nereye gitti.
-uzaklara.
-gelirken hediye getirse bari.
Gerek yok zira o çocuk henüz 6-7 yaşlarındayken dedesi onun gözleri önünde ölmüştür. Doktorun başını kaldırıp "başınız sağolsun" deyişi gözünün önünden gitmez.
- Aybiyjim aca nede ?
+ iç ses: Hasktr. Sana barbi alalım hadi tut bakayım elimi. Hıh.
( Aca: Dede )
oturup el ele tutuşup ağlamak daha mantıklıdır.
genelde "annesinin yanına gitti" denir. bu da henüz anneye bağımlı çocuk için gayet geçerli sebeptir.
nedense "ı see dad people" repliği geldi aklıma.

(bkz: the sixth sense)
http://www.edize.com/yigi...ke-baban-oldu-yavrum.html
Psikolog kuzenden aldigim akıllarin çocukların kafasını iyice karistirdigini gördüm. Sanırım zihinsel olarak isleyemedi benim bucur. daha sonrasinda ise hasta oldu ve iyileşemedi, artık bizimle olmayacak dediğimde daha fazla soru sormadı. Gerçeği Basitleştirilmiş olarak sakince anlatmak en doğrusu.
Bilmediğin bir şeyi insan nasıl anlatabilirki. Hem de bir çocuğa. Zordur vesselam.