bir otobüs günlüğüm

Otobüste başa gelen olayların anlatıldığı günlüktür. illa her gün bir şeyler yazılmak zorunluluğu yoktur. Amaç halkımızın davranıslarını anlatarak gün yüzüne çıkarmaktır.

Mesela bugün hava yağmurluydu ve bir plan değişikliğiyle g7 ye binmek zorunda kaldım. gerçi onun gelmesi içinde baya bekledim. Çünkü diğer g7 çok dolu olduğundan beni almadı. Şoför pişkin pişkin gülerek yanımdan geçti. işin tuhafı bu adam otobüsün dolduğuna ikna olmuştu.p

neyse işte diğer gelenine binmek için bekledim ve en nihayetinde şoför beni fark etti ve durdu. Bir teyzenin yanı tek boştu. Teyze cam kenarı olmayan tarafa oturmuştu. Göz göze geldik. içimden 'e teyze kaysana yanına oturayım' geçti ama teyzede tık yoktu. Ben de ayakta durma rezaletine dayanamayarak yanınıza oturabilir miyim diye bir atılımda bulundum. Eh bari kayayım dercesine bir bakış attıktan sonra neyseki bana da yer verdi. Yani şunu anlamıyorum. Nasıl ki biz gençler siz yaşlılara yer verme zorunluluğuna tâbiyiz o zaman siz de bize yer verme zorunluluğuna tâbisiniz. Sonuçta yerinden etmedim. Hakkım olan yeri aldım. Onurluyum, gururluyum. Hıhh.

büyük memeli kızı kestim.

afyon'a üniversite için geldiğim ilk sene yurttan üniversite yolundaki otobüs seferlerinin saatlerini ezberlemiştim. genelde boş dolmuş ve ya halk otobüsüne binerim fakat bir gün geç kaldım. otobüse geldi durakta ben ve bir kadın vardı (30 yaş civarı) bayana yer verdim önce o geçti sonra ben fakat kapı zor kapandı ve yolculuk başladı. şoför diğer duraklarda durmadan gidiyor yer olmadığı için. bu arada afyonu bilen bilir kırmızı ışık ve yol sistemi berbat olduğu için kısa yolculuklar çileye dönüşüyor otobüslerde. ben ön cama yapışık seyir halindeyken benden önce binen abla bana dayamaya başladı. ben şok oldum. dayadıkça dayadı dayadıkça dayadı. en son artık yeter be abla camdan dışarı fıydıracam diyecektim ki üniversiteye geldik. kendimi dışarıya zor attım. ardıma bakmadan kampüse girdim ve bu olayı unutmaya çalıştım.

(bkz: bu da böyle bir anımdır)

görsel

Bugün hava bulutlu ama güzeldi. Yorucu bir günün ardından ev yolu göründü bana. Bulunduğum yerde durak yoktu bizim oraya gidecek olan. En sonunda aklıma az ileride olan bir durak geldi. Yorgun ve bitkin bir şekilde son gücümle oraya yuruduk arakadaşimla. Ve beklediğim otobüs geldi. G9... koşa koşa yetiştim. Kendimi attığımda iceriye hiç hoşuma gitmeyen bir hava sezdim. Şoför bey biraz sert mizaçlı geldi bana. Ki ilerleyen dakikalarda da bunu gördüm. Bir çocuk sıkı sıkı tutunmuştu ve aynı zamanda annesi de onu tutmuştu. Düşme ihtimali yok denecek kadar azdı. Aniden sert mizaçlı şoför 'çocukları bırakmayalım' diye bağırdı. Ama ne bağırış... bu neyse sanki şoför değilmiş gibi duraklarda durmak istemiyordu. Zar zor durduktan sonra da vatandaşın inmesine fırsat vermeden gaza basıyordu. Zaten benim ineceğim sırada aynadan bakıp gözleriyle 'of ya tek kişisin burada inmesen başka bir durakta toplu olarak insen' dercesine bir bakış attı. Ama ben inmek zorundaydım sert mizaçlı şoför bey. Ve indim. Umarım kimseyi atmamıştır otobüsten.p

edit: neyseki çalan şarkı (sevenler ölmez diyirdin ölürem) güzeldi.

Havanın yağmurlu olmasından dolayı yürüyüşümü iptal edip k2 ye binip okulun yolunu tuttum. Karalara büründüğümden midir nedir bilmem ama otobüse biner binmez sanki tüm gözler üstümdeymiş gibi hissettim. Neyseki boş yer bularak kendime bu durumdan kurtuldum. Yanına oturduğum kadın yaşlı bir teyzeydi - Hep bana denk geleninden - derken kadın yerinde rahat oturmuyordu. Sanki yanına oturduğumdan memnun değilmiş gibi bir hali vardı. Kendime bakıyorum neredeyse yere düşecem kendisi de yayıldıkça yayılmış. Aman bee büyütmüşsün koca poponu şimdi de kıvranıyorsun diyecektim ki efendiliğimi bozsam elime bir şey geçmiyeceğini anladım. Allah tan çabucak vardım gideceğim yere de indim otobüsten. Yoksa olay çıkacaktı.

Bugün havanın kötü olmasından mütevellit şu benim k2 ye bindim. O saatte bu kadar kalabalık olması cidden şaşırtıcıydı. Ama ilerleyen dakikalarda daha da şaştım. Yine agresif bir şoförün akibetine uğrayan bir vatandaşımız oldu. Ayağını kapıya kaptırdı. icimden hayvanca seyler gecti ama neyseki sakinliğim üzerimdeydi. Neyse onumde duran bey kalktı ve üç kişilik bir yerden ikinci koltuğa oturdum. Yanımda bir kisilik yer daha vardı. Yanimda oturan beye de fazla yakin oturmak istemedigden biraz kaydım yan tarafa. Lakin bu fazla sürmedi. Az sonra yanima iri yapılı bir teyze oturdu. Kucuk bir cocugu da vardi. Ben fazla yanimdakine yanaşmamak icin kendimi teyzeye dayadım. Ama nafile. Teyze ha bire beni iteliyordu. Yanimdaki bey neyseki anlayisliydi ayaklarini ust uste atip kendini pencereye dayiyabildiği kadar dayadı. Tam biraz daha iyi bir vaziyete gelmiştik ki bu sefer teyze kucuk oğlunu benim tarafima aldı. Cocuk annesine yardim edercesine beni itekliyordu. Allahım otobus tiklim tiklim yani kalkmak istesem bir yere de gidemem. Zaten cocuktan ağır bir koku geliyordu. Artik dayanamiyordum derken yanimdaki bey otobusten inmek istedi. Bundan yararlanarak bende ayakta durmayi tercih ettim. O az onceki beyin yerine bir apla oturdu. Benim teyze de onun yanına. Bir boş yer kaldi. Teyze gozume bakip benim de orada oturmami istedi. Şimdi yok ben oturmayacagim da diyemiyorum. Yine oturdum yanina. Ama bu sefer yanimda bir bey yoktu ve daha rahatti. Sonra okul gorundu ve ben zor bela kendimi otobusten dışarı attım.

Bugün akşam eve dönüşü yeni bir otobüs keşfettim. G4. Meğersem bizim oraya direk giden buymuş. Boşuna yolumu uzatıyormuşum. Neyse bindim buna ve yine ayaktayım. Yanımda iki genç var. Biri kız biri erkek. Kız kendini çocuğa dayamış çocukta milletin icinde kıza şarkı söylüyor. Ah canım benim birtanem benim, sen yarinim özüm... falan söylüyor ama ben utanıyorum onların yerine yanımdaki amcaya. Yoksa kıskandığımdan değil. Sonra biraz ilerlediğimizde çocuk kıza sitem ediyor. Niye beni kollamadın arkama yastık falan diyor. Galiba ustu kapalı bir şekilde anlatıyor ama anlatamiyor. içimden tü utanmazlar diyorum bari milletin içinde konuşmayın ama nafile. içimden söylediğim için duymuyorlar. Yeminlen o günkü teyze bile bunlardan daha iyiydi. Neyseki yolculuk kısa sürdü ve ben karanlığa doğru yürüdüm...