bazı anlar vardır

sadece yaşayanının gözlerinden duyar sessizliği.

insan Bazen bir işle meşgale olurken aniden o işi bırakır ve uzun uzun bakabileceği etrafında ne varsa : gökyüzü, odanın tavanı, perde, duvar... Odaklanıp, Kendisini kimsesi olmayan bir nehrin durgun sularına bırakır işte o an farklı bir boyuta geçiş yapar ve çırpınmaya başladığında napıyorum ben? Neredeyim? Kimim ? Demeye başlar. bu tam olarak, Varoluşsal sorunların cevaplarını, günlük işlerin monotonluğunda boğulan ruhun, aramayı ertelemesiyle ya da aramaktan korkmasıyla birlikte bir gün patlak verdiği bir iç bunalımın sonucudur. Kısa sürer... o an, yaşamsal kaygıların kör kuyusuna bakar ve dibi görmeye çalışır, olmaz, yapamaz. Elini o sonsuzluğa uzatmayacağını bilir ve işine geri döner. Bu da insanın kendisini daha canlı hissettiği Bazı anlardan biridir.

Sicarsin ama bi bakarsin tuvalet kagidi bitmis...

sonsuza kadar sürmesini istersin, veya gözlerini kapayıp inşallah gerçek değildir dersin.