bazen cekip gitmeyi dusunuyorum buralardan

bazen bir duygu kaplıyor tüm bedenimi ve esir alıyor, bırakmıyor beni. sanki dünyada bana ihtiyacı olan insanların sesleri yankılanıyor kulaklarımda. nereden geldiği bilinmeyen bir uğultu, sanki beynimden başlayıp tüm vücuduma yayılıp beni kutsal bir görev için çağırıyor; tıpkı çan sesleri gibi. bulunduğum bütün boyutlarda aynı şeyi yapıyorum, durup da kulak veriyorum ruhumun zindanları kadar bana yakın olanlara...

buralardan gitme isteğimin altında yatan neden korku değil;bu bir kaçma değil. korku; bizans surları kadar yüksek gelen o küçük duvardan atlayamadığım çocukluk zamanlarında hissettiğim şeydi. bu farklı , bu tarifsiz bir duygu... sadece uzaklaşıp arkada kalanların ben olmadığında neler yapabileceklerini görmek belki de. benim olmadığım bir yaşamda kapana kısılıp ölümü bekleyen hayvan kadar çaresiz kalabilecekleri ihtimali belki de beni heyecalandırıyordur. çekip gittiğinde buraların bensiz daha beter bir yer olacağına inancımdan mütevellit kendime olan hayranlığımı arttırmak için onların acizliğine uzaktan bakıp tatmin olma yoluna gitmek istiyorumdur belki.

sonra buraları düşünüyorum. ben olmadan bir eksik olacaklar ama asla o "bir" kadar büyük bir parça geçmeyecek bir daha ellerine. ben olmadığımda karşılarında kendi yansımalarını göremeyecekler. gerçek görüntülerine , içlerindeki gerçekliğe asla ulaşamayacaklar. işte sezar gibi yakıp izlemek istiyorum belki şehri ama hala içindekilerin yanmaması gereken parçalar olabileceği ihtimali beni engelliyor, gidemiyorum. ben olmadan sizlerin gerçek siz olamayacağını biliyorum. vazgeçiyorum, her seferinde geriye dönüyorum...

zaman zaman aklımdan geçen ama kitlenin zor öğrenen , geç algılayan bireylerden oluşması sebebiyle bir nihayete erdiremediğim tasarı.

ne kadar istense de uygulamaya cesaret edilemeyen hadisedir.

nerede olduğumu bilmediğimi düşündüğüm zamanlarda sık sık aklımdan geçen, ancak her seferinde geride bırakacaklarımı düşündükçe vazgeçtiğim, ama yine de kendimi ait hisetmediğim bir yerde neden hala durduğumu düşündüğümde yeniden içimde cesaret kabarmasına yol açan düşünce öbeği.

bir dünyanın en yüzeysel adamı * tribidir.