babayla aradaki soğuk savaş

Şu an içinde olduğum durum.
Şarkıda dediği gibi ; aynı evde ayrı odalarda yaşanılır mı?

+oğlum ki'yi bitişik yaz.

-hayır baba ayrı yazcam.

+oğlum bitişiiik!

-hayır baba ayrı yazcam banane!

+iyi naparsan yap amk.

-of baba ya!

Yıllardır bitmedi savaş herhangi bi savaş yok ama konuşmuyoruz, iletişimimiz yok çünkü gerçekten insanlığı haketmiyor.
(bkz: Nefretim kederimden)

20 yıl oldu aynı odada bile isteyerek bulunmayalı. yaşım 28 siz düşünün. hala aynı evde kalıyoruz ve sebepsiz bir düşmanlığımız var. sanki büyü yapılmış gibi.

Sicak savasa donup tekrar sogur sonra tekrar isinir...

nitelikli görüşmelerle en aza indirgenmiş, donanımlı adımlarla buzlar eritilmiş, sonunda büyük rakip kendi tarafıma çekilmiştir. çok zeki olduğu için büyük rakiptir, hala benden daha zeki, bunu hazmedemiyorum.

uzun zamandır yaşadığım durum. akşam eve geldiği saate kadar rahatken o geldikten sonra ev içinde köşe kapmaca ve oda paylaşmalar başlar. birimiz salonda iken diğeri mutfakta yada başka yerde.

çok şükür 5 yıldır evden uzağım biraz rahatım bu konuda.

Öyle bir hal alır ki... sonunda babanızın cenazesine dahi gitmezsiniz.
Her duyan olur muymuş öyle şey der. Şaşırır. Hadi canım der.
Ama sizin o geceler boyu içinizin nasıl yandığını kimse anlamaz. Kimse bilmez ev içinde neler yaşadığınızı.
Kimse bilmez neden gitmediğinizi.
Ama insanlar konuşur, konuşur, konuşur...

- naber naptin dun?
+ hic sen ne yaptin?
-hic. Napiyosun?
- odami topluyorum. Sen?
+pazar miskinligi.. Neden?

Ya bu ne ya arkadaslar ya

26 yıldır olan savaştır..

-bunlar soğuk savaş stratejileri yemem ben bunları... 26 yıl geçti be..

olsun belki böylesi hayırlı, buradan tüm babasıyla arası murdar olan zat-ı şahanelere, fazlı, şahikalara, bazlı gazlara selam ederim.

Daim olan savaştır.

Çocuğun idealist olması çakal olmaması sonucu oluşur. Çocuk babaya karşı gelemeyecek kadar saf veya bunu yapacak olsa bile çıkarları için yapmayacak kadar çakal değilse babayla anlaşamamak kaçınılmazdır. insan üzülür tabi babayla arada ki mesafeye baba seni seviyorum dese de güvenemez insan ama başka şansı da yoktur.

Sadece 13 yaşıma kadar babalık yaptı bana. 13'ümden sonra iki yabancı olduk sanki. Gerçi öncesinde de ne kadar yakındık tartışılır. Maddi açıdan ihtiyaçlarımı karşıladı tabii elinden geldiğince ama babalık bu mudur sadece.

Elalemin çocuklarına gösterdiği ilgiyi her zaman kiskanmistim, surekli benle beraber oldugu için benden sıkıldığını düşünürdüm. Bir de siniri vardı allah muhafaza. Çok korkardım. Babamla aramızda hep aşılmaz bir duvar vardı bu yüzden.
Bazen beni önemsemediğini iliklerime kadar hissederdim. Neyse ki allah babamdan alıp anneme vermiş. Annem şeker gibi kadındır.)

Şu zamanlarda yaşanan bir hadiseden dolayı temelli konuşmuyoruz. Doğrusu o benimle konuşmuyor. Hiçbir zaman tam anlamıyla ona karşı bir yanlışım olmadı. Babam genel olarak başkalarını bana tercih etti. Saçma sapan insanlar için mesafe koydu aramıza.
beni çok kırdın baba. Ama canın sağ olsun. Mizacın böyleymiş ne yaparsın.

Babamı çok erken yaşta kaybettim. Baba eksikliği hayatta gerçekten hissedilir birşey. Bazıları kötü baba olabilir ailesine eziyet çektirebilir lakin erken yaşta vefat etmişse nasıl bir his olduğunu nasıl bir eksiklik olduğunu bilinmez. Varlık yokluk hep insana farklı duygular yaşatır. Ondan dolayı ben kendi adıma keşke olsaydı diyebiliyorum.

kendinizi ''kişiliksiz1kişilik''olarak tanımlamışşınız.
babanız şahsiyet sorunu olduğunuzu anlamıştır belki de!
önce kendinize saygınız olsun... ve kelimelerin manasına dikkat edin.
yerine göre 1 cümlenin 100 kilo ağırlığında olduğunu bilin, ve 1 cümlenin tokat niteliğinde olduğunu.
ve unutmayalım ki, ''başkalarının bilgisiyle alim olabilsek bile, ancak kendi aklımızla akıllı olabiliriz.''

babada nükleer başlık vardır çok uzatmamak lazım.