babam öldü

Babamız ölürse söylemekten birazda olsa haz duyacağımız cümle.

Babam demin kalp krizinden ölmüş. Bunu telefonda en yakın arkadaşımdan duyunca daha beter oldum. Şu sıralar kafam bu cümlenin yankılanması ile zonkluyor. Üzgünüm sözlük. Ama ne yalan söyleyeyim dünyanın en küçük mutluluğu kadar bir mutluluk duyuyorum babam öldüğü için. Bunu söylemeye utanıyorum ama bunu şu an hissettiğime göre ve babamı, her şeyden çok sevdiğime göre bu mutluluk doğal olmalı diyorum.

Şimdi bunun doğal olduğunu duymaya ihtiyacım var. Acaba bu mutluluğu sizin de hissettiğiniz oldu mu? Ya da bu küçük mutluluğu babam ölürse hissedebilirim diyebiliyor musunuz?

acılı bir hastalığı varsa ölüp kurtulduğuna biraz olsa sevinilebilir bu açıdan bakınca.

Baba olgusunun yok olmasına mutlu olabiliriz.

(bkz: Şizofrenik sancılar)

konuma ve yaşananlara belki kisiliklere göre değişebilir ama baba güvenilir dost misalidir katbedince kendinden biseyleri de yitirirsin.

kanser tarzı bir hastalığı var ise şükür edilebilinir. en nihayetinde dayanılmaz acıları son bulmuştur. ama yine de baba ölünce kalbinizin büyük bir kısmı da ölmüş olur, belki ilk anlarda hissetmezsiniz ama yokluğu gün geçtikçe daha da koyar adama. ilk anlarda ne yapacağınızı bilmez, bir çıkış yolu ararsınız. belki şizofreniye varan düşüncelerde bile bulunabilirsiniz. yani yaşayacağınız her şey doğal.

çok afedersin ama senin evlatlığına sokayım ben. baban öldü gelip burda yazıp bi de hislerimizi mi merak ediyosun? nasıl bi kafa lan bu aklım almıyor amk?
başın saolsun.