avuc icini oksayarak uyutan anne

ne de guzeldir. nasil bir melektir o?

annedir neticesinde. her daim iyiligini isteyen tek kadin. beddua ederken bile seni dusunen tek kadin.

ne de iyidir o.

bi ninnisi vardir, bi de parmaklari iste. huzursuz oldugunda, uykusuz oldugunda veya hasta oldugunda; her turlu sikintinda huzura kavusturabilen tek varliktir o. henuz cok kucukken, senin o kucuk avcunu kendi avcunun ustune koyup da basparmagiyla oksadiktan sonra, ne guzel de uyunurdu ama o uyku. ne kusursuz bir uykuydu. sanki avuc icini degil de ruhunu oksuyor. oyle bi huzur.

benim annemdir. bitanedir.

saçımı okşayıp uyutması gibi...

(bkz: bir melek olarak anne)

anneler şefkat bakımından insanlığın zirvesidir.

allah onlara nasıl bir duygu bağışlamışsa artık, kızmaları, bağırmaları, dövmeleri bile hep bizi sevdikleri için. yani bizi umarsamazlarsa neden bunları yapsınlar?

dolayısıyla avuç içini okşayarak uyutan anne, biz terler içinde yanarken sabaha kadar başımızda beklemesini de bilir. savaşa kınalayarak yollamasını da.

boşuna cennet ayaklarının altına serilmiş değildir.

melektir, kanatsız melektir, insanin derdinden anlayan annedir, en çok çocuguna deger veren annedir.