atom bohçası

murat menteş'in enfes düzeydeki şiirlerinden birine verdiği güzel isim.

şarapnel gibi saçılıyor sırlarım.
hilâfetim kasılıp kavruldu saltanatım.
mukadderat markajından kurtulsam bile
gönlün ceza sahasında tek başınayım.

mesnetsiz acılarla zangırdayıp
ırgalandım bilmecemsi cezayla;
nüanslarda fellik fellik ararken panzehiri
kamyon basitliğinde bulunca şaştım.

vicdanımla polemiğe girdim kıran kırana
atıma bindim ve otuz yaşıma girdim.
velhâsıl patolojik mertebeye ulaştım:
taş kesildim polis metal çelenk taşıdı bana!

yüzümde bin yıllık tropikal sakal,
ilkyardım çantamda ihmal edilmiş hilâl,
kulağımda devletin yaptığı vokal,
ilkokulun bahçesinden tank yuvarladım!

tüm sırları tek bir şarapnel parçası ile buluşturup hayatımızı buruşturup çöpe atan bir şiirdir bu. zaman geçer ve vicdan yaşa/yaşlanmaya olan hislerini değiştirirse insanın elbette pencereden esen yaz serinliği hesaba dahildir. değilse her şey bedavadır dostlar ölmek bile bir ilkokulun bahçesinde seken tankla.