arada bir akla gelip yürek sızlatan kadın

mazinin taşlı, siyah beyaz ama bir o kadar da neşeli kaldırımlarından çıkıp bugünün sıradan, sefil ve kasvetli günlerinde aklın bir köşesinde yeşeriveren; gözlerinin rengi, yanağındaki beni ve sesinin çınlaması dışında hiçbirşeyinin belki de adının bile hatırlanmadığı, fakat hasıl olup kalbin yanmaya ve hatta tutuşmaya başladığı zamanlarda bomboş bir yüz ile akılda tezahür eden, pişmanlığın, hüznün ve yaşanamamışlıkların başkentinde konaklayan kadındır.

kiminin annesi, kiminin eski sevgilisi, kiminin birlikte yaşlanamadığı...

kiminin de gurur denen kahpe yüzünden ezip geçtiği.