anneye bağırmak

her gün 4 5 kere yaptığım eylem.

Taş olursun taş. Anneye bağırılmaz.

En cok pisman oldugum seydir. Boyle anilari hatirlatinca icimden bir seyler kopar.

pişmanlık ama düzenli yapılır sonra üzünülür (bkz: üzünülmek)

Kaybettiginde pismanlik duyacagin eylemdir.

Allah taş eder taş..

dünyanın en sıkıntılı pişmanlık duygusunu sonradan doruklarda yaşıyacağımız eylem.

şu hayatta yapılacak en son şeydir.

bu hayatta asla ve asla yapmamanız gereken şeylerin başında gelen durumdur. değil bağırmak öf bile denmez denir. doğrudur. yeri gelir tartışırsınız falan filan. ama bağırmak taş olursunuz taş. o yeri gelir tartışırken bile aklıma annelerin kıymetini bilin diyen annelerini kaybetmiş arkadaşlarımı getiririm. getirmeye çalışırım. ve gider anında özür dilerim. kendimi övmeyi hiç sevmem. kendimi övmeyi sevmiyorum demeyi de sevmem ama annenizin sizden razı, hayırlı bir evladım var dediği evlat olmak size hem bu dünyada hem öbür dünyada olumlu şeyler katacağı düşüncesindeyim. duygulu bir insanım. anneme düşkün bir erkeğim. bundan gocunmam aksine gurur duyarım. zaten annesine hürmet saygı sevgi gösteren bir erkeğe ana kuzusu sıfatı yapıştırmak en hafif tabirle şımarıklıktır kendini bilmezliktir. aile kavramı çok af edersiniz sokuk aşklardan daha önemli. kıyas bile edilmez yani.

Bizim üst katta bir kız var kız bir derece sinir hastası sürekli aile bireyleriyle cebelleşiyor.
Ki ben de özellikle yorgun veya gün içinde yoğun isem sesimi yükseltebiliyorum. Ama insan sonradan bağırmaya değecek bir mesele olmadığını görüyor da kontrol mekanizmanız zayıf işte.

sadece bittiiii diye bağırılabilir o da çocukken.

bişey olmuyo bağıranlar bilginiz olsun.