bugün

uzun zamandır bu insanların kültürleriyle ve kendileriyle haşır neşirim. ırkçılığı neredeyse yenmiş durumdalar. kimsenin birbirinin inancına falan karışmıyor. özgürce konuşabiliyorlar, gerçekten yardıma ihtiyacı olana yardım etmekten kaçınmıyorlar, yardım ettikleri için böbürlenmiyorlar, sözlerinde durma oranları bizimkine oranla çok daha yüksek. arkadaşlık anlayışları çok gelişmiş şöyle ki; birbirlerinin hayatlarında diğerinin olmalarını istediği kadar varlar. birbirlerini sıkboğaz etmiyolar, ekonomik açıdan zor durumlara sokmuyorlar. dostlukları ise ölümüne. evet çok şaşırabilirsiniz ama öyle. bizden çok daha idealistler. çok daha hoşgörülüler.

ha şimdi bikaç sığır çıkacak diyecek biliyorum, "dünyanın amına koydular da iyi oldular dimi" yok efendim "lisedeki kızlar hamile kalıyomuş ta bilmemne de" diyeceksiniz. bu entry i okumadan direk başlığa tav olup öküz gibi yazacaklar bakın demedi demeyin. takip edin. lakin devletlerin yaptıklarıyla insanların yaptıklarını birbirinden ayrı tutmak lazım ki bunu da başarıyolar kendileri. orda devlet sorun çözer, refah sağlar, halkını mutlu eder. halk ta o kadar sorgulamaz. neyi sorgular biliyor musunuz, "suriye'ye askeri operasyon yaparsak vergilere nasıl yansır, hayatımız bundan nasıl etkilenir" konusunu sorgular. bizim gibi, "müslüman kardeşlerimiz" yok "pis kapitalistler" demez. değiştiremeyeceği şeylere değil değiştirebileceği şeylere bakan realist ve mantıklı insanlardır.

kesin bi mal çıkacak, git madem de diyecek onu da biliyorum. zahmet etmesin. gidebilsem gidicem zaten.

söylemeyi unutmuşum, tüm dünyaya haber olan birkaç sosyopatı da söyleyecekler diyecekler ki bizde öylesi çıkmıyo. nah çıkmıyo. türkiye'de silah amerikadaki kadar yaygın olsaydı insan kalmazdı sokaklarda.
Ben Uzun zamandır amerikalı ayağına yatan zambiyalılarla mı haşır neşir oluyorum acaba dedirten tanım.
Dostluk sıfır. Birbirlerini satmaya çok meyilli bir toplum. Ahlak sıfır. Yardım diye bir olay yok. Gemisini kurtaran kaptan. Diğerlerine aynen katılıyorum.