bugün

"Bazı insanların sırf normal olabilmek için, olağanüstü enerji sarfettiklerini kimse bilmez" demiş Albert Camus. Belki de bu yüzdendir.
doğru olabileceğini düşündüğüm önerme.
Akıllı olmak sonradan kazanılan bir erdem midir yoksa hep var olan mıdır?

Eğer sonradan kazanıldıysa intihara yatkınlığı da söz konusu olamaz.

Zira akıllılık yaşamı ve ölümü anlayıp, varoluşu olduğu gibi kabullenmek değilse, nedir?

Akıllı olmak allah'a ve kıyamet gününe iman etmek değilse nedir?

Der, giderim.
Farkında olma diyelim biz buna ;
Farkindaysanız çocukken hiç bişeyin farkında değiliz ve daha mutlu umutluyuz.
psikoloğumun sözüdür, "insanın bilişsel ve mental kapasitesi arttıkça etrafında olup bitenlere karşı daha fazla suçluluk hisseder." evet bence de öyle ama intihar anında bunu bir savunma mekanizması ile yaparız yani aklımızın hiçbir hükmü yoktur. akıllı olman yanlış durumlarla karşılaştığında seni intihara sürükleyebilir ama tetiği vücudun savunma mekanizması ateşler. yani akıllı davranmayarak ölürüz. (intihar eden kişinin cenaze namazının kılınması da muhtemelen bu sebeptendir)

ben de bunu hissediyorum,

akıl insanın suçluluk duygusunu artırıyor.
ama tabi ki yersiz bu tür süreçler sonunda bizi intihara sürüklüyor,

her insan farklı farklı nedenlerle intihar eder ama tek ortak noktası çaresizliktir...

çaresiz hissediyorsan bundan kurtul yoksa sonun benim ya da bir başkasınınki gibi olur. psikolojik yardım al ama kesinlikle ilaç kullanma inanın ilaç insanı daha kötü ediyor.

yeraltından notlar...