akrabalardan nefret etmek

doğru hiç bir işe yaramazlar. ben bir kaç kişi hariç hepsinden nefret ediyorum. ölse cenazelerine gitmem.

Hepsi çakal bunların. Yeni yılını kutluyom cevap vermiyor babası ölmüş allah rahmet eylesin diyom cevap vermiyor ezik herif. Ben de sildim mesajı amk siktirsin gitsinler.

toplasan 4 kişiyi geçmez görüştüğüm. hemen hepsi iyi gün dostu oluyorlar.

Dogu ve bati arasinda sıkısmis Turkiye cografyasinda yasayan herkesin hissetigi, deprem gibi sel gibi dogal bir duysal afettir.

Isin sonunda baglar kopartilir, numaralar engellenir. Lakin bitmez. Illaki bir tanidiktan bir komsudan haberi gelir. Her hatirlanis da "ah ulan keske..." diye sinirlenilir. Zamaninda koyamadiginiz laflar ustunuze ustunuze gelir. Hakkim haram olsun dense de rahatlatmaz. Hani soyle bir kasik suda bogsan yine rahatlayamazsin. Cunku uzuldugun sey karsi tarafin serefsizligi degil, sizin o serefsize verdiginiz emek, sevgi ve zamandir.

Yani en cok kendinize kizarsiniz... kendinize olan ofekenizi tanimlamaktan kactikca da karsi taraftan nefret ettiginizi sanirsiniz. Oysa ona karsi en ufak bir duygu hissetmiyorsunuzdur. Sinirlendiginiz sey o eski, saf, sevecen kendinizdir...

Ah ulan ah...

Nefret ağır bir kelime ancak yine bazı akrabalar kendinden tiksindirir.

Artık kalite ve paha o kadar düştü ki mandal leğen maşrapa bile alınamıyor .

Sanki akrabalar da sizi çok seviyordu.

Baba tarafı samimiyetsizliğiyle nefret sebebidir.

Anne tarafı ise bir dönem hayatımın karmakarışık olmasına sebep olmuştu. Biraz uzaklaşmak iyi geldi.

En çok da zor günlerde kendilerini belli ederler tecrübe ile sabit.