büyüdükçe yalnızlaşmak

şimdi hatırlamıyorum hangi şair ve hangi şiirdi ama ''yalnızlık benim en vefalı yarim'' diyordu ya hani işte işin özü bu aslında.biz kimler kimler uğruna terk etmiyoruz ki onu?ama o hep bizimle,asla bırakmıyor.bazen acıtsa da çoğu zaman en iyi sırdaşın,dostun oluyor.ve ona alıştığında artık kimseleri istemez oluyorsun etrafında.çünkü insanların yaşattığı acıların yalnızlığın verdiği acıdan çok daha fazla olduğunu anlıyorsun.büyüdükçe kendine bile yabancılaşırken tek tanıdık yalnızlığın kalıyor ve bir de birbirine yabancılaşmış, mutsuz insanlar ordusu...