türk sanat müziğinin insanı pamuk gibi yapması

son bi kaç aydır yoğun şekilde dinlediğimde farkettiğim gerçek.
millet sakinleştirici ilaclara hücum etmiş, çevrede neredeyse kullanmayan yok.
neden?
pompalanan, duyulan, istenen şeyler hep hırsa, egoya dayalı şeyler.
şahsım ki kış mevsimini hiç sevmem güneşe neredeyse taparım (ağustos hariç) fekat türk sanat müziğini fazlaca dinlemeye başladığımdan beri, bir sakinlik, bir pamukluk, bir aşk düşkünlüğü, çiçek, deniz mehtap düşkünlüğü beni hatta bütün ev atmosferini sardı.
malumunuz en acı tsm parçaları bile, aşk acısından öte gitmez.
elbette bütün şarkılar gibi aşkı, tabiatı, anlatır ama sözleri naiftir. zariftir. soyleyenler de öyledir.
e bu yumuşaklık dinliyeciye geçiyor.

öyleyse açın tsm parçalarını döngüye alın sesini normal açın ve en büyük sakinleştiri olduğunu görün.