çocuğunu döven anne

Ruhsal sağlığı yerinde hiçbir anne, evladına kıyamaz, haldır huldur dövemez, içi elvermez.

Çocukken, uzaktan güdümlü anne terliği tadan bir neslin insanıyım, popoya vurulan şaplakları da tattık biz.
Ama o nasıl bir dövmekse, hiçbir zaman annenin sevgisini sorgulamadık, travma geçirmedik.
O dönemlerde hepimiz böyle büyüdük galiba...
Garip gelmiyordu hiçbirimize...
Normaldi yani.

Eşek kadar insanlar olduktan sonra, ara ara anneme o terlikleri hatırlatırız kahkahalarla...
" Hayır, ne münasebet, yok öyle bişey" der mahcup mahcup gülerek, konuyu kapatır, gözleri nemlenir...
Anne yaaaaa, cansın sen....