ne kadar özlesek de değişen bir şey yok

Güzel ama olması gerekenden çok daha kısa süren bir ilişkim oldu.. Diğer ilişkilerimden farklıydı.. Bazen “Bu sefer oldu!” dersiniz ama olmaz ya, aynen öyle oldu.. Olmadı.. Olsun.. Ayrılık, ne kadar severseniz o kadar canınızı acıtır.. Benim çok acımıştı canım, geçti sonra.. iyiyim yani şu an, aşk acısı çeken biri değil; deli gibi özleyen biriyim sadece.. Gerçekten özledim ama.. Sadece “özledim” değil, ihtiyaç haline geldi, öyle çok özledim..

Sevmedim sonra hiç.. Çok uzun bir süre de olmadı aslında biteli.. Hem başkasını sevmeye vakit bile bulamadım özlemekten.. Ruh halim öyle bir hale geldi ki, mutlu olduğum anlarda bile mutluluğa inanmıyorum, geçeceğini bilmek canımı sıkıyor.. Özellikle de dünyada mutlu sonlanan bir ilişki olmayacakmış gibi iddialı bir düşünce yapısı işledi beynime..

Mutlu çiftler gördüğümde tebessüm ediyorum; ihtiyar, saçı sakalı birbirine karışmış, salaş giyinen, insanlardan uzak yaşayan bir ‘bilge’ gibi hissediyorum kendimi.. Biliyorum sanki sonlarını.... Onlar o an mutlular fakat bir süre sonra birbirlerini deli gibi özleyecekler, nefret edecekler, sonra yine özleyecekler ve yine…

Umursamadığınız kadar mutlu olursunuz dostlarım.. Ben takıntılı bir adamım.. Umursamadan edemiyorum.. Siz umursamayın.. Değmiyor..

Ve bu söylediklerimi okurken mutlu bir birlikteliğe sahipseniz bana inanın ve kendinizi hazırlayın: Bir gün bir şekilde bitecek ve birbirinizi deli gibi özleyeceksiniz.. Üzgünüm, işler böyle ilerliyor..