artık kafam götürmüyor birçok şeyi

ar diye düşünüyorum.. Tam o an yaptığım her şeyden eşek gibi pişman oluyorum, pişman olduğum şey de sadece insanları tanımış olmamdan ibaret, hata yok, yanlış yok.. Birden tersine dönüyor dünyam, herkesten nefret ettiğimi hissediyorum.. Herkes yapmacık geliyor, midem bulanıyor.. Bir günü bir günleriyle tutmuyor, bir dedikleri bir dediklerine uymuyor insanların.. Herkes başka bir şey istiyor.. Herkes istenen olmayı da istiyor.. ilgi istiyor, sevgi istiyor, gelsin istiyor.. Sonra hepsi olunca yine olmuyor, çünkü onlar olmuş, yetmiyor.. Gördüğünü istiyor, bilmediğini istiyor, bildiğini istiyor, hep istiyor bu insanlar.. Hep istiyoruz galiba.. Dayanamıyorum ben.. Kafam götürmüyor artık, benim en başta kendime tahammülüm kalmamışken insanlara karşı bu kadar tahammül edebilmem bile bir mucize.. Bilmiyorum, sıkılıyorum.. Öküzler oturuyor içime, öküzler kalkıyor, şaka gibi ama o öküzler bile kalkıp gidiyorken, yok ben hiçbir şey beklemiyorum.. Herkesten eşit nefret ediyorum, herkes de benden etsin diye bekliyorum.. Çünkü hiçbir samimiyetsizliği benim kafam götürmüyor..

Götürmüyor!!..