üniversiteyi ailesinin yanında okuyan kız

üniversitedeki ilk 3 yılımı arkadaşlarımla çıktığım evde geçirdim. televizyon açmaya bile fırsatımız olmaz, sabah akşam kakara kikiri komşuları rahatsız ederdik. özgürdük. gece yarısı pijamalarımızla bahçeye iner çekirdek yer, onu kovalayan günlerde de kil maskeleriyle yediğimiz çekirdeklerin günahını çıkarırdık. birisi hasta oldu mu evde seferberlik ilan edilir, hasta olan arkadaş karantinaya alınır ve annelerden öğrenilen koca karı ilaçlarının biri gelir biri giderdi.

son 2 yıldır ailemle kalıyorum, ve farkediyorum ki aileden uzak yaşamıyormuşum. eğer şanslıysanız, aynı evi paylaştığınız arkadaşlarınız da ailenizden bir parça oluyor. elbette özgürlüğün getirdiği sorumluluklarla iyice annenize benzemeye başlıyorsunuz ama bence aile olmayı da asıl o zaman öğreniyorsunuz.