evlilik

hayalimde olan bir modeli var ama bunu gerçekleştirebileceğim biri yok.

pek sevmesem de ilber ortaylı'nın dediği gibi sürekli birbirinin tepesinde gar gar gar konuşup, yapışık yaşayan çiftlerin evliliği monotonlaşıyor. çoğunlukla nihayet boşanmayla sonuçlanıyor. çünkü özleme payı bırakmıyorlar. insanımız yalnız kalmayı bilmiyor.

şahsen ben bir gün evlenirsem kocamla ayrı odalarda uyumak ve çalışmak isterim. aynı odada ve yatakta uyumanın mantığını kesinlikle anlamıyorum. ne gerek var ya? (evliliğin en önemli şartlarıyla derdim yok. başka yere çekmeyin, sadece uyumaktan söz ediyorum.) salonda sürekli yapışık oturmayı da anlamıyorum. tek çocuk olduğum için yalnızlığa önem veririm ve çok sevsem de tv karşısında yan yana saatlerce aptal aptal oturmak istemem. o çalışma odasında makale yazsın, ben de çalışma odamda makale yazayım. (akademisyen olacağını varsayıyorum) bazen film falan da izleriz. çocuk olursa çocuk uyuyuncaya kadar hep beraber takılırız. arada odasına çay falan götürünce sohbet ederim zaten. sevdiklerimle konuşmaya bayılırım, sarılıp öperim de. sevgimi göstermem ve ilgilenmem için devamlı aynı odada oturup konuşmama gerek yok. kişisel alanımız sınırlarında kalarak da sağlıklı bir aile yapımız olabilir.