sözlük yazarlarının itirafları

yazarların gelip burada kimseye söyleyemediklerini okumak dinlendiriyor beni. iyi ki varsınız dostlar.

bir kaç hadise de ben yazayım.

bugün lise ve üniversite arkadaşımın asker gecesine gittim. yaşananlar, üzerinden geçen o kadar yıllar bir anda gözümün önünden geçip gitti. çok samimiydik, yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi. hatta ceplerimizde zar bile taşırdık o derece tavla hastasıydık. ünide sıralarda arka arkaya oturur, kavgaya bile beraber giderdik, çok direkten döndük, ipten aldığımız bile oldu birbirimizi. delikanlı, yiğit, mert çocuktu. sözleşmeli er olarak yarın ıspartaya gidiyor. kendi kafasında bunu bir kurtuluş olarak görüyor, bana göre sadece bazı düşünceleri erteleme safhasına giriyor. fazla değil 6 ay sonra hala eski düşünceleri ve problemleri kafasında olacak. umarım sağ salim bir 3 yıl geçirir ve memleketine döner. şans olsun diye yarın giderken cebine her zaman kullandığımız olan zarları vereceğim kim bilir belki de gerçekten şans getirecek, belki de sıkıntılı anlarda bakıp eski günleri yâd edecek. uzaklarda ufak bir tebessüm bile ettirsek ne mutlu bana... yolun açık olsun güzel kardeşim, hayatta umarım her şey istediğin gibi olur. kal sağlıcakla...

esas konuya gelecek olursak, yahu insanların beni düğün, asker gecesi vb. çalgılı çengili anlarda illa kolumdan çekiştirip sahneye çıkıp oynattırmaya çalışmalarına gerçekten çok uyuz olup çok kızıyorum. oynayamıyorum ben ya olmuyor o yetenek kapasite yok bende. kollarımı kaldırıp iki elleri şakıyıp ayakları orantılı bir şekilde aynı anda omuzlarımı kafamı şekilden şekile sokamıyorum. lütfen zorlamayın beni. bende isterdim azize ye çıkıp deliler gibi oynamasını ama yok işte allah vermemiş yetenek o konuda. böyle kabul edin beni...

edit: imla.