sözlük yazarlarının itirafları

Sanki hiçbir şey yaşamadan ölecekmişim gibi hissediyorum.
Sonra sıkıca tutunuyorum her şeye.
Sonra yine aynı döngü...
Güvenimi, inancımı, hayata dair olan inancımı kaybettim.
Birgün sevdiklerimiz ölebilir..
Öğrendim...
Korkularım yoktu...
Korkmayı öğrendim...
Kaybedecek birşeylerin olduğunu...
Hep aynı kabusla uyanmayı...
Bugün bana sarılan annemin 10 yıl sonra varolmayacağını...
içine düştüğümde çıkamadığım bu düşüncelerin bir noktaya gelince sabit durmasının imkansız olduğunu...
Öğrendim.
Sevilmenin hiçbir zaman emin olunur birşey olmadığını...
Ve öğrendim büyük acılar yaşamadan gözümün önündeki pembe bulutların Yok olmayacağını...
Şimdi en acısı verdiğim sınav benim sınavım kimsenin müdahalesi etki etmiyor..
Kabullenmek çok zormuş zamanla kabulkenebilecek miyim bilmiyorum...
Hayatımı hep kendi düzenim üzerine planlamıştım, kimseye eyvallahım yoktu...
Muhtaçta değildim...
Ama artık ömrümü adayacağım bir kardeşim var...
Onun bana ihtiyacı var muhtaç bana evet bu kibir değil gerçek...
Biri dese bütün hayatın yerle bir olacak ama kardeşin eskisi gibi yürüyecek bir an tereddüt etmezdim.
işte bu sevgiye güvenebilirim...
Çıkarsız, saf, nefes aldığım sürece devam edecek.