sözlük yazarlarının itirafları

Uzun süredir hiçbir arkadaşımla buluşup konuşamıyodum. Neredeyse doğru düzgün diyalog kurmuyodum kimseyle. Telefonumu da bozmuştum. Mesajlaşma da yoktu. Çok sessiz sakin bir hayatım vardı.
Bu gün okul başladı ve ben arkadaşımın isteğiyle gittim. Keşke gitmeseydim diyorum. Eski arkadaşlarımı gördüm yada arkadaş sandıklarım... Konuşmaları o kadar yapmacık geldi ki, hareketleri, diğerleriyle sarılmaları, bakışları, o kadar yapmacıktı ki nasıl onlarla arkadaş olabilmişim dedim.
Sadece onlar da değil, herkes. Konuşmalar o kadar fazlalık, boş geldi ki... Samimiyetsiz geldi, saçma geldi.
Bi işte en yakın arkadaşım normal geldi gözüme, yada ben istediğim için öyle geldi gözüme. Bilmiyorum her ne olursa olsun samimi. O beni her türlü anlıyor, konuşmamız gerekmiyor, o benim bir bakışımla anlıyor, üzüntümü, kederimi...
Bi de işte yine bi arkadaşım vardı, başıma gelen olaylar olunca beni dinleyene kadar karar vermemişti. Çoğu kişi yanımda değilken o beni o kadar tanımamasına rağmen yanımdaydı. Sonradan çok samimi olduk. işte onu bu gün öğlen gördüm. işte gerçek dost dedim...
Sonra bi de bu gün okul çok boştu. O yoktu, sesi yoktu, duruşu yoktu, bakışı yoktu... Sadece bu gün değil hiç bir zaman olmayacak. Sanki hayatımın ortasına bir boşluk konmuş gibiydi...
Böyleydi işte. Biraz saçma sapan anlattım ama. Günüm böyle boş ve kötüydü...
Neyse iyi akşamlar.