ben bu yazıyı öylesine yazdım

kimseyi incitmek rencide etmek değil aslında amacım. bazı insanların benim hayatımda kıymetli olduğunu düşünerek gayet sıcak davranıyorum. amma velâkin bir anda yok oluyorlar. dostluklarını azaltıyorlar veya mesafe koymaya çalışıyorlar. nedir acaba dertleri? hayatta en sevmediğim şeylerden biri de bir hatam varsa konuşmadan sessiz sedasız uzaklaşmaktır. hani hatayı kendimde arıyorum her seferinde, çuvaldızı hep kendime batırıyorum. nedir yani? acaba yaşadıklarımı, düşüncelerimi mi beğenmiyorsunuz? enerjim mi rahatsız ediyor? ah bir bilsem...

herkesin kendi derdi, tasası, bin bir türlü uğraşı var, tamam anlarım ama birine dostluğu, arkadaşlığı ya tam verirsiniz ya da nedenini söyleyip defolup gidersiniz. bilenler bilir kalbim temizdir, mantıklı sebeplerle geleni de gideni de anlayışla karşılarım.

kimseyi kırmayalım üzmeyelim diye uğraşıyoruz: vakit ayırıyoruz, emek harcıyoruz; güzel günler biriktiriyoruz, arkamıza dönüp baktığımızda hepsinin bir hiç uğruna olduğunu görmek gerçekten çok üzücü. karşılık bekliyorum anlamı çıkmasın buradan ama kimse o kadar emeğin, vaktin boşa gitmesini istemez, sen de istemezsin eminim. ayda yılda bir de olsa hâl hatır sormak, varlığını hissettirmek bu kadar zor olmamalı. bazen atıyor mu diye nabzımı kontrol ediyorum.