ben bir ceviz ağacıyım gülhane parkında

Nazım Hikmetin kaleme aldığı şiirdir. Cem karacanında bu şiiri yorumlamıs olduğu aynı isimli şarkısı bulunmaktadır.Ve elbetteki bu şiirin bir hikayesi vardır. onuda daha önceden yazmış olduğum bir yazıyla sizle paylaşmak isterim.

BEN BiR CEViZ AĞACIYIM

 

Evet; daha başlığı okur okumaz,Cem karaca’nın harika yorumuna biz de eşlik etmeye başlıyoruz ister istemez.O nakaratın hızlı söylenmesine nazire edermişcesine biz daha hızlı söylemeye çalışıyoruz.Tabi hemen ardından Nazım Hikmet’in dizeleri düşüyor aklımıza.ince ince,nakış nakış işlenmiş tabiri caizse altından dizeleri.Peki nedir bu kadar güzel bir şarkıya sebep olmuş bu şiirin sırrı ya da hikayesi?

 

Nazım Hikmet’in polis tarafından arandığı,ihanetle suçlandığı dönemlere denk gelen zamanlarda geçmektedir olay. Nazım sevdiği ile Gülhane parkında randevulaşmıştır.Ve randevu saatine nazaran erken bir saatte randevu yerine gelmiştir.Erken olduğu için bir ceviz ağacının gölgesine oturup beklemeye başlar. Belki de o bekleme esnasında kafasında başka bir şiirin daha temelleri atılmaktadır bunu bilemiyoruz.Epeyce uzun bir süre bekler. Randevu saatide geçmiştir.Ama Nazım beklemekten vazgeçmez.Derken o anda parkın kapısından girmekte olan polisleri görür. Nazım endişelenir,ve endişelenmekte de haklıdır. Çünkü en azılı şuçlulardan bile daha çok aranmaktadır.Bir şey yapması gerektiği aşikar bir şekilde düşünmeye başlar ve saatlerdir gölgesinde dinlendiği ve sevdiğini beklediği Ceviz ağacına tırmanmaya karar verir.Ceviz ağacının tepesinden polisleri izlemektedir,polisler gitmek bilmemektedir ve tam o sırada sevdiği kadının parka girdiğini görür. Nazım’ın sevdiği randevu yerine gelir ve etrafına bakınmaya başlar,aslında geç kaldığının farkındadır belki de Nazımın çekip gittiğini düşünmüştür. Ama o da orada tek başına beklemeye başlar. Nazım ise sevdiğini görür ama ne seslenebilir ona ne de aşağı inebilir. Çünkü polisler hala oralardadır.Sonra Nazım çıkarır her zaman yanında tşıdığı can yoldaşı,ömürlük arkadaşı olan kağıdı ve kalemi.Yazmaya başlar;

‘Ben bir ceviz ağacıyım gülhane parkında
Ne sen bunun farkındasın,Ne de polis farkında.’

Nazım o gün sevdiğiyle buluştumu bilemeyiz.Ama her şiirnde olduğu gibi bize yine harika duygular yaşatan bir şiir bırakır o günden geriye.Ve işin içine bir de Cem Karaca’nın efsanevi sesi girince,hemen hemen her parka gidişimizde aklımıza gelen o nakaratın dilimize dolanması kaçınılmaz oluyor. Hüzünlenirmiyiz,Neşelenirmiyiz bilinmez; Ama dinlemekten vazgeçemediğimiz kesin.

B.D.