ağlama hissini baskılamak

imkansızdır... Geldi mi durduramazsın... Akar gider...

Bir keresinde bandırmada çalışıyorum biri var hayatımda ama uzağız mesafe var yani arada... Her ne olduysa tartıştık tam da iş çıkışı 30 işçiyle minibüse binip evlere dağılıcaz kapattınçm telefonu attım cebe sağ arka cam kenarına konuşlandım konuştuklarımızı düşünüyorum dışarı bakıyorum... Kış dönemi hava karanlık saat 19.00.. Ulan düşünürken düşünürken ağlamaya başladım bi yandan da biri farketmesin istiyorum hem açıklayamam hem utanırım... Kafayı yapıştırdım cama hem ağlıyor hem saklanıyorum... Allahtan minibüs hurdaydı da içerde aydınlatma falan yoktu... 15 dklık yolda biraz dindi göz yaşlarım.. iner inmez attım kendimi sahile iskeleye oturdum baya bi ağladım... Sonra gittim yattım... Velhasılı kelam gelince yapacak bir şey yok hacılar... Bir kere de bu olaydan aylar sonra askere gitmiştim yani kışın bu oldu devamındaki yazda askerdeydim o zaman bi orço komutan ağlatmıştı beni sonra kanka olduk ama o benim için hep aynı kalacaktı... Üzerinden bir yıldan fazla geçti... Yine kızlar ağlatmaya devam ediyor... Ben mi çok içime dert ediyorum nedir çok ağlıyom la ben.. ağlatmayın beni başlarım keyfinize haa...