ölüm

biraz doğum gibi. her ne kadar hazırlarsan hazırla kendini birinin ölümüne, yani bildiğin bi' şey olsun, " bu kişi ölecek, kesin" desen de saatlerce hastane koridorlarında gözyaşlarıyla umut ediyosun. doğuma benzeyen kısmı da burda çıkageliyo zaten. o insan nefes almayı bıraktığı zaman derin bi' acı, üzüntü. bi' daha konuşamayacağını, bi' daha nefes alamayacağını bilmek, o kişinin varlığının gerçekten son bulduğunun kafaya dank etmesi. doğum gibi işte, yeni doğan birini istediğin kadar bekle, ne zaman doğacağını bil istersen, ama ilk nefeslerini ilk seslerini duyduğun an o garip, acayip duygular. insanoğlu en çok hazır olduğunu düşündüğü anda bile hazır olamayacak ölüme.
n'ayır n'alan, n'olamaz, sen artık uyan olur mu ?