sözlük yazarlarının itirafları

beynim bana oyunlar oynuyor bunun farkındayım kafamın içinde ters giden bir şeyler var.
zamanla düzelmiyor dahada yoğunlaşıyor derinleşiyor.
sudokuda level atlamak gibi. gün geçtikçe derine batıyorum.
artık muhabbet etmek sevgi aşk iş para gibi dünyavi şeyler ilgimi çekmiyor.
neden varız. neden çalışmalıyım aç kalsam ne olur. başkaları beni yargılasa ne olur. ölsem ne olur
evlenmesem ne olur annem ölse ne ölür ve her soruya en mantıklı cevabı bulmak zorundaymışım gibi.
düşünmediğim seçenek yol kalmayana kadar her yoldan geçiyorum.
sevdiklerimi binlerce kez öldürdüm kafamda başangıçlarda ağladım zırladım isyan ettim düşüncelerim de.
ve sonuna geldiğim de artık tepkisizdim yaşamla ölümün bir farkı yoktu hissetmiyordum.
ne acı ne şevkat ne merhamet ne merak ne korku hepsi birer birer terkettiler.
ben gerçekleşmeden önce en kötü senaryoları yazıp çiziyorum beynimde yaşıyor acısını çekiyorum
ve yeterince tekrar ettiğimde artık en kötüleri bile bana etki edemediğinde çözmüş oluyorum sorunu.
ama herkes mi böyle yoksa bende gerçekten bir yanlış mı var bilmiyorum.
kaç kere kıyamet koptu kaç kere öldürdüm tanıdığım insanları en manyak işkelere maruz bıraktım kendimi.
aslına bakarsanız bu beni gerçek dünya da gerçekten ama gerçekten güçlü biri kılıyor yada aldırmaz.
o kadar derine indim o kadar kötüleriyle karşılaştım ki zihnim de yıkılmam gereken şeylere
neden yıkılmadığımı sorgulamaya başlıyorum bu sefer.
sorgulama işinde çığır açtım. durdurmak istiyorum oyalanmak istiyorum düşünmemek istiyorum ihtimalleri.
kitap okuyorum ama bir anda kendimi yine bir şeyleri sorgularken buluyorum.
etrafımdaki insanlar ne olduğunu bile anlamıyorlar
bir seye sinirlenmem gerek mesela normal davranış biçimi bu olmalı
ama anında bir mekanizma işe koyuluyor çok daha kötüsünü yaşatıyor bana
ve ben o an gerçek dünyada başıma gelen şeye normalde vermem gereken tepkiyi veremiyorum. gülebiliyorumda.
bu daha çok korkutuyor etrafımdakileri neden ağlamıyorsun neden kızmıyorsun neden duygusuzsun neden böyle
sonra bunları soruyorum kendime gerekli mi ardı arkası kesilmiyor
düşüncelerim normal bir hayat sürdürmeme izin vermiyor.