sürpriz yumurtanın lüks olduğu bir çocukluk

benim de içinde bulunduğum zamanlar.
magnum yemek bir lüks hatta benim için imkansız bir olaydı. hiç unutmam annem benden habersiz kardeşime dondurma almıştı, küsmüştüm ben de bana niye almadı diye bana magnum almıştı ilk kez. o dondurmanın tadını asla unutmam.

yine dişçiye giderken ben yine ağlıyorum, babam ''eğer orda ağlamazsan sana kinder alıcam söz.'' demişti. ağlamamak için ellerimi o kadar çok sıkmıştım ki, tırnaklarımın izi geçmişti avuçlarıma. o kinder, hayatım boyunca yediğim bütün çikolatalardan daha tatlıydı.

muz aldığımızda ki maaş zamanlarında yarım kilo alırdık, arkadaşlarım görmesin, canları çekmesin diye gizli saklı evde yerdim muz hakkımı. herkese birer tane muz denk gelirdi çünkü. yeni bir ayakkabı aldığımda mesela, kıskanmasınlar diye bilerek toz yapardım ayakkabılarımı.

şimdilerdeyse, ayakkabısı marka değil diye dalga geçiyorlar birbirleriyle.
bir şey alamadıysa gizli saklı yemek yerine gözüne soka soka yiyor herkes yemeğini.
kinder çikolata eskisi gibi tatlı değil, magnum eskisi gibi güzel değil.
şimdi, hiçbir şey eskisi gibi değil.