ülkü tamer

içimden ne zaman 'teşekkür etmek' gelse akabinde aklıma şu şiiri düşer. ve derim ki kendi kendime, bir gün o'na bu şiirle teşekkür edeceğim. içini henüz dolduramadığım bu kişi zamiri, salladığınız zaman ses çıkarmayacak hale gelince, konuşacağım. o gün bütün ışıklar yanacak.

Ben sana teşekkür ederim, beni sen öptün,
Ben uyurken benim alnımdan beni sen öptün;
Serinlik vurdu korulara, canlandı serçelerim;
Sen mavi bir tilkiydin, binmiştin mavi ata,
Ben belki dün ölmüştüm, belki de geçen hafta.

Sen bana çok güzeldin, senin ayakların da.