dedemin insanları

güzel film . kadro iyi , senaryo güzel , özgün. aile içi diyologlar çok hoş , sıcak samimi , film akıcı da sıkmıyor hiçbir zaman ama işte ama diyorum .

etrafta bir fısıltı dolanıp duruyor ''dedemin insanları dedemin insanları'' . herkes bu filmi anlatıyo birbirine . '' çok ağladık çok güldük falan filan '' . tabi kişisel beğenidir birbirini tutmak zorunda değil ama ne çok ağladım ne çok güldüm . güzel bi film izledim sadece . babam ve oğlum gibi bi film ortaya koymamış olsaydı çağan ırmak , bu film şu anda elde ettiği gişenin yarısını elde edemezdi .

hayır beklintinin böyle zart diye yukarı çekilmesinden kaynaklı olarak yerme ihtiyacı duyuyorum filmi düşünün . şu filmi bi başıma ben gidip izlesem , çok daha fazla beğenicem ama babam ve oğlumu izleyip zart diye elinde mendillerle ağlamak için sinema salonunu dolduran insanları görünce sinirleniyorum . her daim ağlamaya ve hüzne aşırı sempati besleyen halkımız bence hiçte öyle ağlatma için yapılmamış bi filmi bile rayından çıkardı . ( dikkat spoiler geliyo ) kanaatimce filmde ölmüş olan bebek mustafa nın evvela mezarının gösterilmesi , aynı zamanda dedemiz olan mehmet beyin intihar edişinin ayrıntılı gösterilişi filmdeki ölümlerin çarpıcılığını ve hüznünü azaltmak maksatlı yapılmış olabilir ( ki bence dedemizin neden intihar ettiği iyi işlenmemiş ve intihar edecek bi insan psikolojisi iyi yansıtılamamış. intiharı biraz anlamsız kalıyo ve üç beş cümleyle , yazdığı mektupla açklanmaya çalışılıyo .) yani sonuç bilmiyorum bende tuhaf bi duygu oluşturdu bu film. insanların bu kadar yoğun sevgisini kazanması , ve hani kimsede kalkıp olumsuz bişey diyemiyo çağan ırmak olunca filmin içinde . ben açıkçası kıskandım bu filmi biraz . çünkü beğenilmeyi hak ediyo ama bu kadar takdir edilmeyi hak etmiyo .