insanin omur boyunca unutamadiklari

yağmurlu sabahlarda köyün tenha ve taşlı yollarında çılgınlar gibi koşup tepeye yakın bir yerdeki yeşil ve düzlük alana kadar yarışırken burnumdan girip ciğerlerime dolan muhteşem huzur kokusu.

huzurun kokusu olduğunu ise daha yeni yeni anlıyorum. nasıl unutulur ki...