her ayın 7sinde bayram eden gariban üniversitelinin, aileden gelen parayı da bitirmesiyle bir sonraki ayın 7 sini beklemesi ve beklerken açlıktan susuzluğa, parasızlıktan psikolojik bunalıma katlanması ve her ay daha da ağır gelmesidir. artık öyledir ki; pazartesi sendromu bunalımları yanında halt eder.
2 gün kaldı yiğido, bak kürtlere 55 gündür aç(!) adamlar ölüyor mu ölmüyor. sende sabret 2 günden bişey olmaz.
ay sonu değil ay başı sendromudur.
ayın 7sinde burs veya kredisini alıp 1 hafta zenginler gibi yaşamanın sonunda tekrar başa dönecek zincirin ilk halkasıdır. cümle çok karıştı lan.
- baba

+ ha ?

- baba nasılsın ?

+ ha iyiyim.

- baba para

dip not : sonra diyalog falan olmaz telefon çoktan kapanmıştır amk.
bu ay bu sıkıntıyı bu kadar erken yaşamaya başlayacağım aklıma bile gelmezdi ama daha 2 gün olmasına rağmen tükettim bursu.
üniversite öğrencilerinin büyük bir kısmının yaşadığı sendromdur.
Tum akrabalari dolar gibi gordugum, babama olan sevgimin katlandigi, borc yaptigim mekanlarin 100 metre yanina yaklasamadigim donemdir.
o ayın sonunda yaşanan stres adamı çıldırtır.ayın 7 si geldimi alınan burs dağıtılır geri kalanla ay sonu gelebilsin diye çırpınılınır.ne günlerdi be, anlatılmaz yaşanır.
gün itibari ile hafiflemiş olan sendromdur.
Öğrenciyken ailemle aynı Şehirde Olduğum için hissetmediğim ama işe başlayınca Şiddetli bir şekilde hissettiğim şey. Ay sonuna doğru hep, bu sefer Tutumlu Olacağım biraz ki rahat edeyim diye sözler versem de o parayı çektiğim gün dayanamıyorum. Nasıl bir lanet bu?
mezun olunca, iş bulamama sendromu;
iş bulunca; yine ay sonu sendromu olarak kendini gösteren bir kısır döngü.
allah belasını versin o sendromun şimdiden başladı.