ölümün yakınlığının farkına varmak

Soluk borusunda bir yanma hissi uyandırır. Muhakkak bir gün farkediliyor ama yakınlarının ölümüyle anlarsa insan, bu farkındalık çok koyuyor. Bir çoğumuzun yarısına yaklaştığı bu rutin ömürde geriye unutulmayacak bir isim bırakan şanslı insanlardan olmak en büyük mutluluk sanırım.

arkadaşı kaybettiğinde yaşanır. yaşıtlarının öldüğünü fark etmeye başlarsın, acıtır..

nefes borunuza kaçan bir ekmek kırıntısı.

çiğ köfte yenildiğinde olur genelde.

geçen gece başima gelen hadisedir. yatarken telegol'ü izlerken birden fenalaştim sanki nefes alamiyorum sandim, meğerse kabusmuş. uyandim karsimda gökmen özdenak gassaray gassaray, anadin mi diyordu "oh be ölmemişim" deyip tekrar daldim.

hayatın en güzel anıdır. bu anlamsız çilenin son buluşunun verdiği rahatlamadır.