çocukken kaybolduğunu sandığında yaşanan his

tek kelimeyle iğrençtir. tabiki gereksizdir de. bugün çıkın pazara,çarşıya,sahile vs. her 3 çocuktan biri, annesinin babasının elini bıraktığı an itibarıyla bahsettiğim o panik duygusuna bürünür. sağına soluna çaresizce bakınır. sanmayın ki zevk alarak anlatıyorum bunu, aslında hepimiz bu iğrenç duyguya en az 1 kerede olsun yaşamışlığımız vardır. onlarca kalabalığın içinde bir adım öteye giden anne, sanılır ki terkedip gitti, piç gibi bıraktı pazarın ortasında seni. ulan nerde bunlar aha sıçtık diye düşünürken, o muhteşem azarlama sesiyle, -oğlum nereye bakıyosun yürüsene hadi diyerekten elimizi şefkatle tutarak yolumuza devam ederiz. o el tutması işte, dünyanın en güvenli insanların biri yapar çocukluğumuzu.

genellikle pazarlarda yaşanan hadise.Daha sosyal olan çocuklar korku içinde koşarak anne babayı araken fazla sosyal olmayan çocuklar ise ağlayarak olaya ayrı bir renk katar.