bugün

ben çocukken her tramvaya binişimde hüzünlenirdim. nereye gideceğini bilmezdim çünkü. ya ben ıssız bir istasyonda atarsa makinist diye korkardım. ama herşeye rağmen büyüdükten sonra bindiğim hiç bir tramvayda o çocuksu huzuru bulamadım.
çocukken abimin treni vardı. üstüne binip gideceğini düşünerek trene oturmuştu.tabi tren koca çocuğu götüremedi ve oldu yerde kaldı.abim buna çok üzülmüştü.o gözlerindeki çaresiz bakışları hala aklımda.şimdi gidip abimle beraber 10 dk ağlıyacağım.