yetimhanede kalan biriyle arkadaş olmak

acı ve acıktıran hikayedir. mısır ekmeğinin yanında bir de kara lahana, bol pul biber, dayanılmaz.

yetimhanede kalan birisinin manevi kardeşi olmak kadar değildir elbet.

duygulandıran ve hala iyi insanların olduğunu görmemizi sağlayan giridir. gerçek olduğunu, bir romandan, hikayeden alındığını düşünmek istemediğim arkadaşlıktır. böyle insanlar hala varsa gerçekten daha kıyamet falan kopmaz.

konusulan laflara dikkat etmeyi gerektirir.

zordur belki de, onun yerine koyamazsın kendini ama mutlu etmek için didinirsin. annenden babandan bahsedemezsin, benim babam senin babanı döver diyemezsin o küçücük yaşında salak salak. annenin yaptığı yemekleri, sardığı dolmaları anlatamazsın. kardeşlerinle ettiğin kavgalar senin için sinir harbiyken o şükreder bir kardeşinin bile yanında olmasına. hayat çok acımasız bazen. aslında bazen değil, hep.